مرکز تحقیقاتی علوم اعصاب

شریفی پور اظهار کرد: در گذشته درمانی مناسب برای بیماری ام اس وجود نداشت و مبتلایان به این عارضه اغلب فلج می‌شدند یا حتی جان خود را از دست می‌دادند، با تحقیقات گسترده‌ای که درباره بیماری ام اس انجام گرفت در سال ۱۹۹۰ میلادی داروی اینترفرون برای پیشگیری از پیشرفت بیماری ام اس وارد بازار شد، به طور کلی درمان بیماری ام اس در ۲ مرحله انجام می‌گیرد، در مرحله حاد این عارضه که شخص به تاری دید، اختلال در تعادل یا ضعف قسمتی از بدن  حداقل به مدت ۲۴ ساعت دچار شده درمان به کمک دریافت پالس دارو‌های کورتیکواستروئید‌ها (کورتون‌دار) مانند «متیل‌پردنیزولون» به مدت سه تا ۵ روز، IVIG (ایمونوگلوبین داخل وریدی) و پلاسما فرزیس انجام می‌شود و پس از آن برای اینکه از حمله مجدد و عود این عارضه جلوگیری کنیم، از دارو‌های پیشگیری کننده ام اس مانند اینترفرون بتا-یکa، بتا-یکb، ناتالیزوماب، گلاتیرامراستات، دی‌متیل‌فومارات، فینگولیمود، میتوکسانترون، تری‌فلونوماید، آلمتوزوماب و اکرلی زوماب کمک می‌گیریم که خوشبختانه امروزه اثربخشی این دارو‌ها افزایش پیدا کرده است به طوری که دارو‌های اینترفرون تنها حدود ۳۰ درصد اثر بخش بودند، ولی دارو‌های نسل جدید مانند آلمتوزوماب و اکرلی زوماب می‌توانند ۵۰ تا ۷۰ درصد از پیشرفت بیماری ام اس جلوگیری کنند.